Nacionalnom Inventurom šuma Srbije ustanovljeno je 49 vrsta drveća, pri čemu dominiraju lišćarske vrste (40) u odnosu na četinarske (9). Prema detaljnijoj analizi, prilikom popisa debljinskih sastojina registrovano je 78 vrsta drveća. Najzastupljenija vrsta je svakako bukva koja po brojnosti stabala obuhvata 20,6 % drveća, ali prema drvnoj zapremini i zapreminskom prirastu učestvuje sa preko 40% odnosno 30%. Broj najčešće korišćenih vrsta drveća kreće se od 10 do 14.
Prema podacima NIŠ u šumama Srbije nalazi se oko 2 115 000 000 stabala sa prosečnom brojnošću od oko 940 stabala po hektaru. Broj stabala u lišćarskim šumama je 986 po hektaru, dok je broj stabala u četinarskim šumama 937 po hehtaru.
U šumama Srbije dominira bukva (Fagus sp.) koja u ukupnoj zapremini učestvuje sa 40,5%, a u zapreminskom prirastu sa 30,6%, potom cer (Quercus cerris) sa 13,0% učešća u zapremini i 11,4% u zapreminskom prirastu, kitnjak (Quercus petraea)sa 5,9% učešća u zapremini i 6,1% u prirastu, sladun (Quercus frainetto)sa 5,8% učešća u zapremini i 5,7% u zapreminskom prirastu, grab (Carpinus betulus) sa 4,2% učešća u zapremini i 3,7% u zapreminskom prirastu, bagrem (Robinia pseudoacacia) sa 3,1% učešća u zapremini i 5,7% u prirastu, lužnjak (Quercus robur) sa 2,5% učešća u zapremini i 1,7% u prirastu i poljski jasen (Fraxinus angustifolia) sa 1,6% učešća u zapremini i 1,7% u tekućem zapreminskom prirastu. Od četinarskih vrsta najzastupljenija je smrča (Picea abies) čije učešće u zapremini iznosi 5,2%, a u zapreminskom prirastu 6,7%, crni i beli bor (Pinus niger P. sylvatica) učestvuju u ukupnoj zapremini sa 4,5%, a u zapreminskom prirastu sa 9,8%, dok je jela (Abies alba) prisutna u zapremini sa 2,3%, a u zapreminskom prirastu sa 2,2%.
Podindikator: Mešavina vrsta drveća
Diverzitet vrsta i dinamika šumskih ekosistema zavisi pre svega od mešavine vrsta drveća. Multispecijske šume su uglavnom bogatije u ukupnom biodiverzitetu nego monospecpecijske šume. Mada i mnoge prirodne šume, kao što su prirodne subalpske smrčeve šume imaju jednu do dve vrste.
Osnovni kriterijum za određivanje mešovitosti jeste procentualno učešće (po zapremini) vrsta drveća u inventurnoj jedinici. Mešovitom sastojinom treba smatrati i onu sastojinu u kojoj druga ili druge vrsta drveća ne učestvuje sa više od 25% u ukupnoj zapremini, ali svojim prisustvom po broju stabala značajno utiču na gazdovanje glavnom vrstom drveća (npr. kod dvospratnih sastojina u kojima se u drugom spratu nalaze stabla druge vrste drveća koja su većinom ispod taksacione granice).
Podindikator: Introdukovane vrste drveća
Strane, ne-domaće ili alohtone vrste drveća su iz raznih razloga unesene u šume preko intenzivnog šumarstva ili hortikulture. Svojim ekološkim parametrima (produkcijom drvne mase, kompetitivnošću i dr.) ove vrste mogu promeniti i dinamiku prirodnih šumskih ekosistema i funkcionalnost biodiverziteta. Neke od introdukovanih vrsta mogu postati problematične, invazivne (prema Konvenciji o biološkom diverzitetu).
Od 68 vrsta drveća u šumama Srbije, do sada je evidentirano 15 alohtonih vrsta (zajedno sa klonovima 27 vrsta) (Šume i promena klime, 2007). Broj introdukovanih vrsta je sigurno daleko veći ukoliko bi smo uzeli u obzir parkovske i druge nešumske površine na kojima se ove vrste gaje iz dekorativnih ili drugih razloga. U šumama su najzastupljenije alohtone vrste, koje su u isto vreme i invazivne, bagrem, bagremac, kiselo drvo i druge.
Bagrem učestvuje u zapremini sa 3,1 %. Klonovi euroameričkih topola prisutni su u zapremini sa 1,7%, a u zapreminskom prirastu sa 3,7%. Ostale vrste drveća imaju učešće u navedeni taksacionim elementima 1 ili manje od 1% i, u skladu s tim, i njihova je održivost u šumskom fondu, odnosno položaj u rangu obazrivosti u gazdinskom smislu. Ukupna površina obrasla alohtonim vrstama je oko 250 000 ha. U celini gledano, iako je relativno učešće unešenih vrsta u šumskom fondu Srbije značajno, njihovo prisustvo ne predstavlja problem strateškog karaktera, uz neophodno isticanje potrebe kontrolisanog eventualnog širenja unešenih i drugih vrsta u naše šume.
Podindikator: Ugrožene i zaštićene vrste
Najznačajniji oblik gubitka biodiverziteta je gubitak vrsta (flore i faune). Usporavanje gubitka vrsta izazvanog antropogenim faktorima je ključni uslov očuvanja biodiverziteta. Promene populacija šumskih vrtsa takođe mogu ukazati na promene vitalnih funkcija šumskih ekosistema. Većina ugroženih vrsta je ograničena na areal u pojedinim zemljama. Isto tako ovaj indikator ima valiku važnost u sprovođenju strategije održivog razvoja na nacionalnom nivou.
Prema IUCN-kategorizaciji vrste su kritično ugrožene ako postoji izuzetno visok rizik njihovog nestajanja u divljini u skoroj budućnosti. Analiza u pojedinostima pokazuje da su od ukupnog broja vrsta 12 retke i ugrožene, 5 retke, 9 reliktne, 6 endemične i 6 pod rizikom. Odnos prema navedenim vrstama i staništima na kojima se nalaze u planskom, a time i upravljačkom smislu, mora biti krajnje obazriv i odmeren, u skladu sa pozicijom koju u socijalnom smislu zauzimaju u okviru konkretnih šumskih ekosistema. Status im mora biti utvrđen i zakonskim aktima kojima se u najširem obuhvatu određuje politika odnosa prema šumi i održivom korišćenju ukupnih potencijala šuma u šumskim područjima.
